زندگی نامـهسـردار شهید پرویز(کـمیـل) ایمانی فرمانده گردان تخریب لشکر 25 کربلا

 پرویز (کمیل) ایمانی در سال 1345 در روستای ممشی از روستاهای همجوار کارمزد سوادکوه به دنیا آمد .  پدر او (ابراهیم) در شرکت ذغال سنگ البرز کارمی کرد و در کنارآن به کشاورزی و دامداری نیز اشتغال داشت . پرویز  پس از پشت سرگذاشتن دوران طفولیت،در سال 53 تحصیلات ابتدایی را درمدرسه روستای ممشی آغاز کرد و سه سال  اول تحصیلی را در آن گذراند . با جابجایی خانواده به روستای بالا زیراب  سوادکوه سال چهارم و پنجم ابتدایی  را در دبستان بالازیـرآب پشت سر گذاشت . ازهمان  دوران ابتدایی به حضـور در مسجد و شرکت در جلسات مذهبی و پرچمداری روز عاشورا گرایش  داشت. برای گذراندن دوره راهنمایی وارد مدرسه امید زیرآب شد . با شروع  نهضت اسلامی مردم ایران درسال57 با پخش اعلامیه ، شعار نویسی دیواری و شرکت در تظاهرات فعالیتهای انقلابی خود را آغاز کرد.دورهمتوسطه را در دبیرستان آیت ا... کاشانی سوادکوه آغاز کرد .

با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در سال سوم دبیرستان مشغول تحصیل بود که در سال 60  ترجیح داد درس را رهاکند و عازم جبهه شود . از آن سال به بعد به طور مداوم از طرف بسیج سوادکوه در جبهه ها و مناطق عملیاتی حضور  می یافت . کمیل در مهر سال 62 در کامیاران بر اثر اصابت تیر به پایش مجروح شد. و درآذر سال62 به عضویت رسمی سپاه در آمد و در مراسمی به اتفاق سی نفر از رزمندگان عضو لشکر 25 کربلا از دست محسن رضایی فرمانده وقت کل سپاه لباس سپاهی را دریافت  وبه تن کرد. از همان زمان به عنوان مربی و مسئول واحد تخریب در گردان تخریب لشکر 25 کربلا مشغول به کار شد. در سال 63 برای گذراندن دوره آموزشی تخصصی فرماندهی در سپاه یکم ثارالله روانه تهران شد. بعداز گذران دوره آموزشی با مدرک فوق دیپلم نظامی در سمت جانشین فرمانده گردان تخریب در عملیات بدر حضور یافت .

در اوایل سال64  با خانم زینب براری در مراسمی بسیار ساده و مذهبی  ازدواج کرد. با تولد اولین فرزندش در سال 65 او را  مطهره نامید و در  بهمن 65 به همراه همسر و فرزندش عازم اهواز شد و پس از اسکان خانواده اش در خانه های سازمانی به مناطق عملیاتی رفت  ودر عملیات کربلای 6 شرکت کرد. کمیل در 7 اسفند 66 در منطقه مریوان وصیت نامه ای نوشت ودر آن دیدگاهها و نظرات خود را به روشنی برروی کاغذ آورد. کمیل فرمانده گردان بود و برادرش یارعلی در گردان تحت فرماندهی او به عنوان رزمنده حضور داشت امّا هیچ فرقی بین برادرش و دیگر رزمندگان قایل نبود تواضع و فروتنی او در کنار شجاعت و دلیری در هنگامه نبرد مثال زدنی بود. در عرصه های خطر پیشقدم می شد و حاضر بود خودش را در معرض خطر قرار دهد اما به رزمندگان دیگر آسیبی نرسد. نقل است که روزی در جریان عملیات شناسایی در خط مقدم به هنگام عبور از میدان مین دشمن در نزدیکی کارخانه نمک شهر فاو ، هنگامی که دشمن پس از شناسایی آنان اقدام به شلیک خمپاره کرد، کمیل به سرعت خود را روی مینی که نزدیکی گروه شناسایی قرار داشت  و آنها آن را ندیده بودند ، انداخت تا مباد افراد گروه با مین برخورد کنند. وی در طول سالهای حضور مستمر در جبهه  وعملیاتها به عنوان یکی از شجاع ترین ، خستگی ناپذیرترین ، دلیرترین و در عین حال متواضع ترین فرماندهان معروف بود. در تیرماه سال65 در عملیات کربلای 1 فرماندهی گردان تخریب را به عهده گرفت و در شورای فرماندهی لشکر 25 کربلا عضویت داشت در سال 66 در عملیات والفجر 10 در حلبچه شیمیایی شد. سپس در آخرین عملیات تهاجمی ایران به نام بیت المقدس 7 در شلمچه ، بیست و چهار ساعت قبل از پذیرش قطعنامه 598 سازمان ملل توسط جمهوری اسلامی شرکت کرد . کمیل در 28 خرداد 67 به هنگام نصب پل ارتباطی بر اثر اصابت ترکش از ناحیه کمر قطع نخاع شد و به دنبال آن  با اصابت ترکـش به  قسمتی از قلب به شدت مجـروح گـردید ،  بلافاصله در بیمارستانی در اهواز بستتری شد . پس از مدتی از اهواز  به بیمارستانی در شیراز انتقال یافت . پس از آن هم به بیمارستان بوعلی ساری منقل گردید . 

 اما  سـرانجام در تاریخ  19 تیر67  بر اثـر شدت جراحات به درجـه  شـهادت رسید . او در طول مدت حضور در جبهه بیش از 6  بار مـجروح  شد. پیکر او در گلزار شـهـدای عبدالحسن زیـرآب  سوادکوه به خاک سپرده شد. پس از شهادت کمیل دومین فرزند دختر او متولد شد که نام او را معظمه نهادند. 

قسمتی از وصیت نامـه شـهید :   پـدرم و مـادرم  !  ایـن شما بودید که با اشـکهایتان در مصائب

اهلبیت  (ع)  مرواریدعـشـق آنها را در حیاتم افکندید و خوشـا به حالتان که هـدیه خـدا را در مواقع لزوم ارزانی داشتید. شما بذرمحبت به خدا و ائمه  را در دلم کاشتید .

   روحش شاد .

     تیهیه و تنظیم : مدیر مسئول نشریه صراط

منتشر شده در نشریه شماره 19 صراط